Gergedanlar’ı beklerken aklımdan hiç çıkarmadım ada fikrini. Dünya denilen bu taşrada insanlar giderek mesleksiz ve borçlu birer gergedana dönüştürülürken, sürünün parçası olmaya direnen baş kahraman Berenger’in yalnızlığını ve bu siyah aynaya girmek istemeyişinin asaletini her çağda yeniden yorumlamak gerektiğini düşündüm.

Leyla’nın Ömer’e verdiği tavsiyeyle başlıyorum yazıya, “en sevdiğimden”. Peki, neydi benim için bu oyunun en sevdiğim yanı? Bu cevabın hikâyesi aylar önce Nilay Örnek’in podcastinde Nezaket Erden ile Hakan Emre Ünal’ın yeni bir oyun üzerinde çalıştıklarını duymamla başladı.

Parrhesia hepimizin paylaştığı bir dert değil mi? Bugün ben kendi adıma, hakikati konuşmakla büyük bir dert içindeyim. Hakikati konuşmanın ön koşulu hakikati bilmek midir? Yoksa benim hakikatim konuşmak için yeterli mi?

Fisher’di sanırım; kapitalizmin sonunu düşünmektense dünyanın sonunu düşünmek artık daha kolay diyen. Fakat ilginçtir ki bize dünyanın sonu ile ilgili “hayali” felaket senaryolarını düşündürten kapitalizmin teknoloji ile izdivacından doğan ruhsal çöküntü, çıkışsızlık duygusu, değersizlik hissi, derin yoksullaşma ve çevre felaketleri gibi “gerçek” krizlerdir.

Bir hikâyenin sonunu bilsek, başlar mıydık onu izlemeye? Bu sorunun daha özelini kendime sorup duruyorum son günlerde, başlar mıydım o...

“Kimin geldiği hiçbir zaman tam olarak bilinmez, ancak gidenin kim olduğu kesinlikle bellidir.” Kurtulmayı isteyen kim William Butler...